De Muur van Dankbaarheid

Met een harde klap vloog de deur open. Kevin schrok wakker uit zijn diepe slaap en zat in een tel stijf, rechtop in zijn bed. Met een half slaperig, geopend oog zag hij gruis uit de hoek van zijn kamer naar beneden vallen. Zo hard was de deur geopend.
“Kom, meekomen. Het is gelukt!”, schreeuwde Sevyn enthousiast.
Achter haar zag Kevin Roby blij glimlachend heen en weer op zijn benen huppelen.
“Wat…,” stamelde Kevin. Hij wreef verward door zijn haar.
“Ach, doe niet zo stom. Hij heeft het er al dagen over,” onderbrak Sevyn hem.
Met een harde ruk trok ze hem aan zijn arm en Kevin schoof uit bed. Met een doffe plof viel hij er naast.
“Wie heeft…,” stamelde hij opnieuw. “Of bedoel je… nee, toch? Nu al?”
“Jazeker,” lachte Sevyn. “Wat een kanjer is het toch.”
Ze hielp Kevin mee opstaan.
“Dus jij wilt zeggen dat het Gratusius gelukt is?”
“Dat wil ze zeker,” riep Roby opgewonden.
Zonder nog een tel te aarzelen pakte Kevin zijn kleren en sprong er bijna letterlijk in. Hij duwde Sevyn iets opzij en rende langs Roby de deur uit, de trap af. Hij opende de voordeur en rende naar buiten. Met een harde klap botste hij tegen iemand op. Van rechts was Aylok aangekomen en Kevin had hem niet gezien.
“Ah, dus jij weet het ook,” mompelde Aylok. “Ik kan me niet voorstellen dat je anders zo lomp naar buiten was gerend.”
“Nee, sorry. Ik ben ook veel te nieuwsgierig,” antwoordde Kevin, terwijl hij over zijn pijnlijk gestoten arm wreef.
Vlug rende hij richting de universiteit zonder te kijken of de rest hem volgde. Vlak voor de universiteit sloeg hij een steegje in, waar de straat iets smaller was en daar stond hij.
“Prachtig!”, galmde Kevin. “Prachtig.”
Met open ogen staarde hij naar de muur.
“Ja, vind je het echt mooi?”, vroeg Gratusius.
“Ja, natuurlijk. Wat een stomme vraag. Dit is toch het mooiste wat iemand zich voor kan stellen.”
“Ik noem het de ‘Muur van Dankbaarheid’,” sprak Gratusius.
“Oooo…,” stamelde Sevyn. De anderen waren ook in de steeg aangekomen.
“Dus dit zijn alle mensen die ons avontuur gevolgd hebben?,” vroeg Aylok.
“Inderdaad, en daarom…”
“Kijk!”, riep Roby. “Kijk! Daar verschijnt de naam van ‘Barbara'”.
En nog voor de naam definitief op de Muur bleef staan zag Kevin al weer de naam
van ‘Cynthia’ tevoorschijn komen…